عوامل تعیین کننده تنش شغلی پرستاران متأهل شاغل در مراکز آموزشی- درمانی شهر قزوین

زمینه: تنش شغلی یک عامل اصلی در ایجاد فرسودگی شغلی، کاهش رضایت بیمارانو ترک حرفه در پرستاران محسوب می­ شود و می­تواند اثر زیادی بر کیفیت مراقبت بالینی داشته باشد. هدف: این مطالعه با هدف بررسی تنش شغلی و عوامل تعیین­ کننده در پرستاران انجام شد. مواد و روش­ها: این مطالعه توصیفی- مقطعی روی 123 پرستار با روش نمونه­ گیری تصادفی طبقه ­ای صورت گرفت. ابزار پژوهش اطلاعات جمعیتی و پرسش ­نامه تنش شغلی پرستاران بود که هفت حیطه (رنج و مرگ بیمار، تعارض با پزشکان، عدم آمادگی کافی، کمبود منابع حمایتی، تعارض با دیگر پرستاران، فشار کاری، عدم اطمینان از درمان) داشت. تجزیه و تحلیل با روش­ های آماری توصیفی و تحلیلی پیرسون، رگرسیون خطی، تی، مجذور کای، آنوا، آزمون تعقیبی توکی و کروسکال والیس انجام گرفت. یافته­ ها: 84 نفر (%68/3) تنش در حد متوسط، 26 نفر (%21/1) کم و 13 نفر (%10/6) تنش زیاد داشتند. پرستاران با تحصیلات کارشناسی و بالاتر (0/045=P)، استخدام پیمانی (0/042P=) میزان تنش بالایی داشتند و افراد دارای حداقل یک فرزند از تنش پایین­تری برخوردار بودند که از لحاظ آماری معنی ­دار بود (0/02P=). با اهمیت ­ترین عامل تنش شغلی "فشار کاری" و کم اهمیت­ ترین عامل "تعارض با پزشکان" بود. نتیجه­ گیری: با توجه به میزان تنش و مهم­ترین عامل تنش ­زای شغلی که "فشار کاری" بود با بررسی نیازسنجی آموزشی پرستاران، برگزاری کارگاه ­های آموزشی در رابطه با مدیریت و کنترل تنش می ­توان از تنش ناشی از شغل کاست.